Totstandkoming van het viaduct Gentbrugge

De totstandkoming van het viaduct in Gentbrugge moeten we bekijken in de tijdsgeest van de jaren ’60. Auto’s stonden symbool voor de vooruitgang. Infrastructuur werd beschouwd als kunst.

Mobiliteit & infrastructuur: de auto-ideologie

In de loop van de vorige eeuw won de auto aan populariteit door de stijgende welvaart en koopkracht, die van de auto een massaproduct maakte. De auto werd het symbool van de vrijheid van het individu en de economische vooruitgang. Het wegennetwerk van Europese landen was echter niet ingesteld op de grote getalen van dit vervoersmiddel. Dit leidde vanaf de jaren ‘50 tot de noodzakelijke uitbreiding van het Europese infrastructuurnetwerk, afgekort als de E-wegen. Het Viaduct Gentbrugge is onderdeel van een E-weg, namelijk de E17 (tot 1987 E3 genoemd) (Druwé & Lalush, 2011).

Dwars door Gentbrugge

In de routekeuze van de eerste autosnelwegen woog vooral de efficiëntie door: de kortste weg van A naar B. Waarbij vanuit het perspectief van de automobilist werd gedacht en minder vanuit de impact van zulke infrastructuur op de omgeving. Dit verklaart waarom het eerste voorlopige ontwerp voor de snelweg E3 (1949) het hart van de gemeente Gentbrugge doorkruiste (Druwé & Lalush, 2012). Het duurde nog bijna 10 jaar alvorens de route definitief werd maar het doortrekken van de weg tot in het stedelijk weefsel bleef behouden (Stadsarchief Gent, 1953).